Bron: Ted Andrews
Wij houden van trekpaarden. Ze zijn groot, sterk en vriendelijk. We waren op zoek naar een speciaal trekpaard, een gespikkeld paard. We waren een dag bij een man geweest om zijn paarden te bekijken, maar we vonden niet wat we graag wilden. Hij zei dat hij nog een stel paarden in een andere wei had staan. Toen we door het hek gingen, zagen we de kudde boven aan de heuvel staan, een kleine 200 meter verderop. Ik hoorde een zacht gefluister: "Lakota", en onmiddellijk viel ons een gespikkeld paard in het oog. Hij was gespierd en droeg het hoofd hoog. Mijn vrouw en ik wierpen elkaar blikken toe en we gingen verder de heuvel op.
Toen we naderbij kwamen, liep er een gespikkeld paard rustig naar ons toe. Hij was kleiner dan degene die we hadden gezien, maar hij had dezelfde tekening. Deze zag er ondervoed uit, op de grens van verhongering. Hij stond bij ons en snuffelde aan ons alsof we oude vrienden waren. Ik gaf hem een stevige krabbel en ik keek om me heen of ik het paard zag dat we van beneden hadden gezien. Hij was nergens te bekennen. Ik vroeg de eigenaar of er nog andere gespikkelde trekpaarden in deze groep waren. Hij zei dat dit de enige was.
Toen hoorde ik: "Mijn naam is Lakota". Weer was het een zacht gefluister in mijn hoofd - hetzelfde als eerst. Ik besefte toen dat ons een beeld was getoond van het potentieel van dit paard. Die dag kochten we hem niet, maar we wisten allebei dat we waarschijnlijk dit paard zouden kopen. Geen van beiden zeiden we iets. Een paar dagen zei ik niets over wat ik had horen fluisteren. Niet omdat mijn vrouw zou denken dat ik vreemd was. Eerder omdat elke keer dat ik de naam van een dier hoor, het meestal in ons bezit komt.
Nou, we hebben hem inderdaad gekocht. Toen hij werd afgeleverd, was hij nog meer ondervoed dan toen we hem achterlieten. Maar na verloop van tijd werd hij gezonder en sterker. Nu is hij het paard geworden dat we over de top van de verre heuvel zagen dansen.
Hij is Lakota - vriend & bondgenoot.