"Dik twee jaar geleden werd mijn vader heel ziek. Al zijn hele leven had hij paarden, pony`s. Hij was een echt paarden gek; hij kon er uren mee bezig zijn, zijn paarden waren echte knuffel paarden en waren dan ook zijn trots. Als de kleinkinderen bij hem waren gingen ze altijd met Opa naar de paarden. Samen voeren, stal schoon maken, borstelen. En vooral de ritjes met de koets door het bos vonden ze geweldig. Toen werd hij langzaam ziek; hij wou er eerst niks van weten, tot hij zijn paarden zelf echt niet meer kon verzorgen, dat was een hele knak voor hem. 

Hij heeft toen de schoonvader van mijn oudste zus gevraagd. De paarden van mijn vader stonden al jaren gezellig met z`n vieren bij elkaar in de wei en stal van mijn oudste zus. Voor de paarden was dit ook een grote verandering opeens een andere baas met geen geduld en alles ging met veel geschreeuw of zelfs met de zweep. Mijn vader werd zieker en zieker, en na zeven weken ging hij dood. Mijn zus had beloofd de paarden bij elkaar te houden bij haar op stal, net zoals het eerst was. Mijn vader was twee weken dood toen heeft ze zonder dat wij en zelfs mijn moeder wist van niks de twee van de vier paarden naar een handelaar gedaan. Voor de slacht. Mijn broer en ik zijn gaan zoeken en hebben geprobeerd ze terug te krijgen, maar hij wou nergens van weten. Daar ging het levens werk van mijn vader. 

Toen bleven er nog twee over, na enkele dagen hoorde ik dat ze er nog een weg wou doen, gelukkig is die bij ons gekomen ze heet BIANCA. Mijn vaders trots, deze pony kon alles, maar ze was de weg kwijt; mijn vader opeens weg, de andere twee pony`s opeens weg, andere baas, andere omgeving...

Met heel veel geduld en liefde is het mij beetje bij beetje gelukt om haar weer gelukkig te maken, maar dit kon ik niet alleen, ik heb de hulp van Frederike ingeroepen; ik merkte dat Bianca niet lekker in haar vel zat en Bianca merkte dat ik niet lekker in mijn vel zat. Frederike heeft met Bianca gepraat en we misten allebei mijn vader; zij als haar mens, ik als mijn vader en als ik met Bianca bezig was moest ik aldoor aan mijn vader denken; dit heeft me heel wat tranen gekost en dit merkte Bianca weer.

We hebben samen bloesemremedies gehad. Frederike heeft daarna nog twee gesprekken met Bianca gehad en nu gaat het bijzonder goed met haar en met mij. Ik begrijp Bianca beter ik ben dolgelukkig met haar! Je zou haar moeten zien: het is zo`n mooie lieve pony! Mijn zus en haar schoonvader zijn jaloers op mij dat we het samen zo goed kunnen vinden. En mijn vader, die is trots op ons. Nou, wat kunnen we ons nog meer wensen? Met alle dank aan Frederike anders had Bianca mij nooit haar mens genoemd!

Veel liefs, Bernadet"