"Vanaf mijn 16e jaar, in 1981 ken ik Heleen, na eerst een aantal jaren verkering te hebben gehad zijn we in 1986 getrouwd. Een heel gelukkig huwelijk, we waren tot op het laatste moment nog steeds verliefd op elkaar. We deden alles samen, onze relatie was echt ontzettend hecht, dat valt niet met woorden te beschrijven. Ze was mijn alles, rots in de branding, steun en toeverlaat en bovenal mijn grote liefde.

Eind maart 2007 is ze totaal onverwacht overleden. Ondanks dat ik erbij was toen het gebeurde, ging het allemaal zo snel dat ik geen eens tijd heb gekregen om afscheid van haar te nemen. Heleen geloofde in een hiernamaals, ik niet, dood is dood en dan houdt alles op. Maar nu bij Heleen kon ik maar niet accepteren dat het nu zomaar alles afgelopen was. Na haar overlijden ben ik in contact gekomen met enkele lotgenoten. Met één van hen heb ik dit besproken. Zij vertelde me van haar ervaringen bij Frederike. Ik heb daarna nog enkele weken met de gedachte gespeeld of nu wel of geen contact met Frederike zou opnemen vooral door mijn scepsis. Uiteindelijk heb ik op een dag waarop ik heel diep in de put zat een mailtje naar Frederike gestuurd. Ik denk dat ik gewoon wilde weten of er nog iets van Heleen over is.

In juni ben ik bij Frederike geweest en heeft ze contact gezocht met Heleen. Dat lukte wonderwel. Sceptisch als ik ben was ik vooral op zoek naar bewijs dat het echt Heleen was. Nou dat werd me gaandeweg het gesprek wel duidelijk. Heleen bevestigde de bijzondere band die wij hadden/hebben. Ondanks dat ik dat eigenlijk al wist gaf het me toch de bevestiging die ik nodig had, ik wilde gewoon van Heleen zelf horen hoe zij onze relatie had ervaren. Gek, maar in het dagelijkse leven praat je daar bijna nooit over, je zou daar toch meer aandacht aan moeten schenken. Mensen maken zich veel te druk over allerlei onbelangrijke dingen terwijl de echt belangrijke dingen als vanzelfsprekend worden aangenomen. Heleen gaf me verder nog een paar goede tips over hoe ik mijn leven weer kan oppakken, minder denken, meer mijn gevoel laten spreken. Maar bovenal ben ik heel blij dat ik nu weet dat ik Heleen zal weerzien. 

Het gesprek heeft me enorm geholpen om het verdriet wat beter los te kunnen laten en mezelf weer op mijn toekomst te kunnen richten. Het verdriet en het gemis was zo overweldigend dat ik daar eigenlijk helemaal niet aan toe kwam, ik was mezelf gewoon niet meer. Niet dat het nu makkelijk is, maar ik voel dat de oude Hans weer terugkomt en ik zet nu wel weer stappen vooruit. Dat komt allemaal niet vanzelf, je moet er zelf veel tijd en energie in stoppen, maar mede dankzij het gesprek met Heleen heb ik daar nu wel de kracht voor. Ik weet nu ook dat niet alles wat er om me heen gebeurt logisch is te verklaren, dat probeer ik ook maar niet meer.

Ik wil Frederike bedanken dat ze contact met Heleen heeft willen leggen, het heeft zoveel voor me betekend, zelfs voor zo'n ras sceptist als ik.

Heleen, mijn allerliefste moppertje, ik wil je nogmaals meegeven dat ik zielsveel van je blijf houden, wat er verder ook gebeurt en dat ik me verheug op ons weerzien.

Hans van Berkel"