"Mijn allerliefste Fleur.

Dertien jaar geleden heb ik afscheid moeten nemen van mijn lievelingspaard Fleur. Ik was toen gehuwd met een tiran die mij voor de keuze stelde. Ofwel deed ik mijn paard weg, ofwel liet ik mijn ongeboren kind aborteren. Ik stond voor een verschrikkelijke, hartverscheurende keuze. Een keuze die ik nu noooit meer zou maken, nu zou ik geen keuze meer maken tussen deze twee dingen, ik zou hen gewoon allebei blijven behouden.

Maarja, wat gebeurd is, is gebeurd en ik kan er spijtig genoeg niets meer aan veranderen. Ik heb dus mijn paard, mijn lieve Fleur, verkocht. De koper had mij beloofd dat ze een hele goede thuis ging krijgen. Toen ze haar kwamen ophalen, stond ik te wenen en Fleur wilde echt niet weg. Ze wou de trailer niet op en toen ze er toch op gegaan was, bleef ze maar hinniken, tot ze uit het zicht verdwenen was. Ook nu zit ik hier te wenen want ik herbeleef dit terug helemaal opnieuw.

Ze was dus weg, uit mijn leven verdwenen. Ik werd er enorm ziek van en ik geraakte mijn verdriet niet te boven. Na enkele maanden besloot ik haar terug te zoeken en wou ik haar koste wat koste terug kopen, ongeacht wat mijn toenmalige echtgenoot ervan zou vinden. ik wou haar terug, ik wou mijn lieveling terug heel dicht bij mij.

Maar, .......... na enkele telefoontjes kreeg ik het droevige nieuws te horen dat Fleur amper twee maanden, nadat ik haar verkocht had, had geleefd. Ze was echt gestorven van verdriet.  Mijn verdriet was groot. Waarom had ik haar weggedaan? En na enkele maanden verliet mijn man mij voor andere vrouwen. Ik was toen alles kwijt. Ik had wel een pracht van een zoontje, maar mijn Fleur, mijn allerbeste vriendin, die was ik kwijt, door die tiran, die enkel maar aan zichzelf dacht.

Jaren gingen voorbij, geen enkele dag dat ik niet aan Fleur dacht. Overal staan foto's van haar in ons huis. En vorig jaar, toen ik aan het dweilen was, verscheen zij plots in de vorm van een waterplas. Zij had haar vorm van haar hoofd geprojecteerd op de vloer in een plas water. Ik nam daar foto's van en belde naar mijn mama. Terwijl wij aan het telefoneren waren, stuurde ik die foto's door naar haar gsm. Mijn moeder bevestigde mijn verhaal en zei ook dat dit het hoofd van Fleur was. Op dat moment ging één van onze glazen deuren aan diggelen.

Ik riep Mario, mijn huidige echtgenoot binnen en toen hij dit zag, zei hij vol ongeloof dat dit allemaal toeval was. En toen hij dit zei ging nog een spot (licht) kapot in de keuken. Na dit gebeuren heb ik voor de eerste maal contact gehad met Frederike, een hele, lieve dame. Ik heb haar mijn verhaal gedaan van Fleur en Frederike is dan met Fleur in contact gekomen.

Het antwoord van Fleur heb ik op een brief staan, die Frederike voor mij genoteerd heeft. Het was een heel ontroerend gesprek tussen Frederike en Fleur en toen heb ik via de telefoon het gesprek ter hore gekregen. Het was zo ontroerend en verdrietig, ik zat zo vol schuldgevoelens dat ik Fleur had weggedaan. Maar ik wist wel en Frederike heeft het dan ook nog bevestigd, dat Fleur altijd bij me is. Ik weet dat en ik voel dat ook. Ik was enkele maanden geleden op wandel met Adel, mijn paard en op een bepaald moment was ik van Adel aan het vallen. Net op het moment dat ik zou vallen, werd ik 'opgetilt' en terug netjes in het zadel geplaatst. Ik kon mijn rit zonder verdere complicaties verderzetten. ik weet dat Fleur mij heeft geholpen.

Frederike heeft mij dan een brief toegestuurd over haar gesprek met Fleur. Telkens ik die brief lees, ween ik nog, maar ik heb mijn verdriet kunnen plaatsen en ermee leren omgaan. Als ik 's avonds naar de foto van Fleur, die op mijn nachtkastje staat, kijk, praat ik tegen haar en ik voel dat ze er is. Ik weet dat ze bij me is en dat ze altijd bij me zal blijven. Dat geeft me een gelukkig gevoel. Zelfs als ik met de auto rijd, praat ik met haar. En wanneer ik in bed lig, dan voel ik 's avonds een zachte streling over mijn hoofd. Dat deed ze vroeger ook altijd, toen ze nog leefde, met haar hoofd tegen mijn hoofd aanwrijven.

Ik ben zo gelukkig dat ik weet en voel dat ze nog bij me is. Hoe groot mijn verdriet om haar ook is, ik weet nu dat ze terug bij me is en dat ze gelukkig is dat ze terug bij mij is. En het gesprek van Fleur met Frederike is een bevestiging. Ik heb er veel moed uit geput. Ik weet dat Fleur mij nu ook helpt om verwaarloosde paarden te helpen. Nu kan ik terug een leven leiden, nu ik weet dat ze er altijd voor mij zal zijn.

Dankjewel, lieve Frederike, in naam van mij en Fleur.

Veel liefs,

Hilde en Fleur."